ممات

قرار نیست تمام فرج به دست ما حاصل شود اما سعی کنید چند ثانیه از تعجیل فرج و امر ولایت اقا را بخرید . با جانتان مالتان زبانتان نمازتان خدمتتان تحصیلتان و لحظه لحظه ی زندگیتان معامله کنید . به بعد هر عملی فکر کنید اینکه تمام دونده گیتان برای چیست ؟ اگر اقا در زندگیتان بی رنگ است بدانید از غفلت شماست نه غیبت اقا . ایشان برای امر ولایت غایبند نه امر هدایت نه امر ولایت شخصی افراد . راه فرج شخصیتان را باز کنید ممکن است فرج ایشان در زمان حیاتتان واقع نشود نگذارید از موهبت امام و دستان پر مهر ایشان محروم شوید.لذت حضورایشان را در زندگیتان بچشید این با دیدار متفاوت است دیدار حضوری هم وقتی لذت دارد که درک امام حاصل باشد .میشود درک ایشان حاصل شود اما دیداری چشمی صورت نگیرد . به هر حال اگر تمام دغدغه شما اقا حجت بن الحسن شود بدانید کربلا هستید و ایشان شما را دراین مسئله به یقین میرسانند . لذت عشق ورزیدن به کمالات عالم را تجربه کنید ناخاسته عشق های دنیایی فراموشتان میشود خیلی چیزها برایتان متفاوت میشود .. معنای دوستت دارم را با ایشان تجربه کنید. اینطور نیست که عشق به اقا شمارا از لذتهای دنیا محروم کند بلکه دنیایتان لذتی پیدا میکند لذت بخش تر . شخصی در جمکران اقا را به طور ناشناس دیده بود و اقا درخاست اب کرده بودند لیوان را که داده بود گفته بود برای فرج اقا دعا کنید .امام فرموده بودند ای کاش شیعیان ما به اندازه اب خوردنی برای فرج ما دعا میکردند .

۲ پسندیدم

۰ نظر

حاجی

نسل نشسته!!!

تلاش کردند تا به قول خودشان ارزش های دفاع مقدس را تبیین کنند نشستیم و دل سپردیم

تلاش کردند تا به قول خودشان دستاوردهای دفاع مقدس را تشریح کنند نشستیم و گوش کردیم

انگشت هایشان را تا آنجا که می توانستند باز کردند و افتخارکردند که خاک ایران را حتی به اندازه‌ی یکوجب هم از دست نداده اند نشستیم و نگاه کردیم

اما نشسته بودیم و ارزش‌های دفاع مقدس در حال تثبیت و تبیین و تحقیق و تشریح و ترویج و تبلیغ و .. بودند .

ما نشسته بودیم و خیلی ها دوست داشتند که ما بنشینیم و به خاطرات گوش کنیم.

نشستیم و از روی مین رفتن های داوطلبانه ، از نماز شب های زیر نور منور ، از وصیت نامه نوشتن های کنار اروند ، از به خط زدن و به خدا رسیدن ، از یخ زدن روی قله ی ماووت ، از سوختن درسه راه شهادت ، از قطعه قطعه شدن پشت خاکریز و …و …و بشنویم .

نشستن وشنیدن کارمان شده بود و چه شیرین هم بود و چه حالی داشت ! درست مثل نشستن در خیمه های عزاداری و شنیدن مصائب وفضائل اهل البیت(ع).

******

ثمره ی جهاد نسل ایستاده فریادگر، شده بود نسل نشسته ی یاد آور ..

******

و در تمام آن سال ها که ما داشتیم عکس حاج همت و متوسلیان وبروجردی وباکری و خرازی را پشت کلاسورهایمان یا روی کمدهایمان می چسباندیم وصبح های سه شنبه می‌رفتیم زیارت عاشورا با ساندیس ، یک نفر داشت فریاد می زد :

" بسیجی باید در وسط میدان باشد تا فضیلت های اصلی انقلاب زنده بماند ."

******

وسط میدان ما شده بود کنج عافیتی که با یاد شهدا تزیین شده بود و عکس هایشان و خاطراتشان وروز به روز هم خاطرات لطیف‌ترمی شد و لطیف‌تر . اینکه چطور عاشق می شدند ، چطور خواستگاری می‌کردند ، چطور دل خانم هایشان را به دست می آوردند ، چطور به نوزادانشان نگاه می کردند ، چطور شوخی می کردند و …

عجب شهدای نازنین بی آزاری . شهیدانی که حتی شهرام جزایری هم حاضر بود زکات اختلاس هایشان را بدهد تا برایشان کنگره ی بزرگداشت برگزار شود .

******

گفته بود می بینی این را برای حجله ام گرفته ام.

قشنگ هست یا نه؟ و به قاب نگاه می کرد ، به بچه های کوچه ی اصغر شهید که شاید بیست و دو را هم پر نکرده بود و دست هایش ، دست های زمخت و پینه بسته اش ، به شصت ساله ها می مانست.

اصغر که شهید شد ، می دانست روزی خواهد رسید که فقط شهدای نازنین را یاد خواهند کرد ؟

آنها که نه فرزندان پا برهنه ی جنوب شهری اند و نه بغض به قربانگاه آمده ، نه تازیانه خوردگان تاریخ تلخ و شرم آور محرومیت ها و نه شمشیر برهنه ی عدالت علی در برهوت ظلم و تحجر؟

شهدایی که به نشستن فرا می خواند و گریستن و حال ، و نه به قیام و مبارزه و قیل و قال . شهدای نازنین ، شهدایی که می شود برچسبشان را چسباند به داشبورد زانتیا و گاز داد تا جمکران !

******

تا آنجا که یادم می آید، شهدا آنقدر ها هم که حالا می گویند نازنین نبودند . همیشه هم لبخند روی لبشان نبود . آنقدر مست خدا نبودند که فقر و فساد و تبعیض از یادشان برود و آنچنان از خوف خدا غش نکرده بودند که هیچ خوفی بر دل هیچ کس نیندازند .

تا آنجا که یادم هست – راستی چند هزار سال پیش بود؟

- تجمل پرست ها از بسیجی ها می ترسیدند.

مفسد ها ، مال مردم خور ها ، رانت خوارها ، از بسیجی ها می ترسیدند ، شهدا آدم های ترسناکی بودند .

باور کنید به خدا، این قدر دوست داشتنی بودن هم خوب نیست.

باور کنید به خدا ، امام حسین (ع) هم این قدر دوست داشتنی نبود . اگر نمی ترسیدند از او ، که قطعه قطعه اش نمی کردند و اسب بر پیکرش نمی‌دواندند و آب بر قبرش نمی بستند و در خیمه ها محصورش نمی کردند .

******
به روضه اش رسیدیم .

حالا چقدر حال می دهد زیارت خواندن برای شهدایی که بعد از رفتن هم شبیه شده اند به عشقشان، به حسین (ع) که آن بزرگ گفت: دو بار شهید شد.

السلام علیکم یا اولیاء الله و احبائه،

السلام علیکم یا اصفیاء الله و اودّائه