پست سرقتی قابل تامل

سه چهار روزه که تو خونه تنهام
فکر میکردم تنهایی رو دوسدارم ولی دیگه واقعا کم اوردم ..
الان دارم به اون ساعت هایی فکر میکنم که مادربزرگم از صبح تا شب تنها بود تو خونه و ما چقدر بی رحم بودیم که سرگرم کار خودمون بودیم و کمتر بهش سر زدیم و زار میزنم از عذاب وجدان اون نه بلد بود کتاب بخونه نه موبایل داشت نه هیچ سرگرمی دیگه...
اگر پدر بزرگ و مادربزرگ نداریم لااقل هوای پدر مادرامونو داشته باشیم.... به هر شکلی که میتونیم... زود دیر میشه....

من در نقش یک مددکار اجتماعی بدون حقوق وبیمه !

نسبت عشق به من نسبت جان است به تن

تو بگو من به تو مشتاق ترم یا تو به من 

زنده ام بی تو همین قدر که دارم نفسی 

از جدایی نتوان گفت به جز آه سخن 

پ.ن:

سلام.

حیف که دم مسیحایی ندارم تا بدمم در وجود برخی که دلم به حالشان می سوزد

نوجوانان پاکی که برخی کمبود ها وندانم کاری هایشان آنها را به ناکجا اباد برده است 

حیف که سخنم این نفوذ را ندارد ودمم آنقدر گرم نیست تا منجمدی را از مرگ حتمی نجات دهد

خودم هنوز در کوچه پس کوچه های خودم مانده ام  بماند نجات یک نفر در این وضعیت اسف بار امروز...

خدایا دمی عنایت کن تا دمی دمی را تازه کنم...

شعر نامربوط ولی...

عصای موسی وعاشقی...

ﺧﺪﺍ ﻓﻘﻂ ﭘﺮﺳﯿﺪ :
ﺁﻥ ﭼﯿﺴﺖ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ؟

ﻣﻮﺳﯽ ﮔﻔﺖ:
" ﺍﯾﻦ ﻋﺼﺎﯼ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺗﻜﻴﻪ ﻣﻰﺩﻫﻢ ﻭ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺑﺮﺍﻯ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻧﻢ ﺑﺮﮒ ﻣﻰ ﺗﻜﺎﻧﻢ ﻭ ﻛﺎﺭﻫﺎﻯ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺮﻣﻰﺁﻳﺪ... "

.
.
ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺁﯾﻪ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺭﺳﻢ ٬ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﻡ ﻣﯽ ﭘﺮﺳﻢ :
ﭼﺮﺍ ﺟﻨﺎﺏ ﻣﻮﺳﯽ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺧﺪﺍﯼ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﯾﮏ ﮐﻠﻤﻪ ﻧﮕﻔﺖ :
" ﺍﯾﻦ ﻋﺼﺎﺳﺖ ..." ﻭ ﺗﻤﺎﻡ !
ﭼﺮﺍ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻭﺍﺿﺤﺎﺕ ﺩﺍﺩ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﺪﺍﯾﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺁﮔﺎﻩ ﺍﺳﺖ؟
ﻭ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﯽ ﺭﺳﻢ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﮐﺴﯽ٬ ﮐﺴﯽ ﺭﺍ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﻭ ﭼﯿﺰﯼ ﺑﮕﻮﯾﺪ !
ﭼﯿﺰﯼ ﺑﭙﺮﺳﺪ !
ﭼﯿﺰﯼ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ !
ﺗﺎ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﺒﺎﻓﺪ ﺑﻪ ﺩﻝ ﺯﻣﯿﻦ ﻭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻭ ﺑﻪ ﻗﺪﺭ ﭼﻨﺪ ﺟﻤﻠﻪ ﺍﯼ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺎ ﻣﺤﺒﻮﺑﺶ ﺣﺮﻑ ﺑﺰﻧﺪ ...
ﺣﺘﯽ ﺑﻪ ﻗﺪﺭ ﮐﻠﻤﻪ ﺍﯼ ﺑﯿﺸﺘﺮ !
لحظه ﺍﯼ ﺣﺘﯽ !

ﭖ.ﻥ:
ﻭَﻣَﺎ ﺗِﻠْﻚَ ﺑِﻴَﻤِﻴﻨِﻚَ ﻳَﺎ ﻣُﻮﺳَﻰ ﻗَﺎﻝَ ﻫِﻲَ ﻋَﺼَﺎﻱَ ﺃَﺗَﻮَﻛَّﺄُ ﻋَﻠَﻴْﻬَﺎ ﻭَﺃَﻫُﺶُّ ﺑِﻬَﺎ ﻋَﻠَﻰ ﻏَﻨَﻤِﻲ ﻭَﻟِﻲَ ﻓِﻴﻬَﺎ ﻣَﺂﺭِﺏُ ﺃُﺧْﺮَﻯ
#سوره_طه
#آیه_۱۷_و_۱۸