عنایت های حق، نه تنها در نعمت و رحمت او، حتی در بلاها و مصیبت ها جلوه کرده است، و در هر گرفتاری نیز سه نعمت وجود دارد: یکی اینکه نقطه ضعفت را شناخته ای و دوم اینکه تعلق و وابستگی ات قطع شده و سوم اینکه برایت دلشکستگی آمده و این سه نعمت، نعمت های کم و کوچکی نیستند.
استاد صفایی حائری
دیشب بابابه مناسبت روز دختر برایم یک عروسک خرید.
الکی مثلا من بابا دارم...
امضاء: دختر شهید (بیضایی)
کسانی که به هر دری می زنند ولی کارشان درست نمی شود برای این است که نماز اول وقت نمی خوانند. جوان ها به شما توصیه می کنم اگر میخواهید هم دنیا داشته باشید و هم آخرت،نماز اول وقت بخوانید.
آیت الله مجتهدی(ره)
امام ♥ صـــادق ♥ علیه السلام :
【 کسى که کارهاى خود را به ❤ خــدا ❤ بسپارد
همواره از آسایش و خیر و برکتــ در زندگى برخوردار استــ
و واگذارنده حقیقى کارها به خــدا، کسى استــ که تمام همّتش تنها بسوى خــدا باشد.】
مصباح الشریعة ص 175
بطری وقتی پر است و می‌خواهی خالی اش کنی خم اش می‌کنی.
هر چه خم شود خالی تر می‌شود ؛ اگر کاملا رو به زمین گرفته شود ؛ سریع تر خالی می‌شود.
دل آدم هم همین طور است، گاهی وقت‌ها پر می‌شود از غم، از غصه، آن هم به خاطر حرف‌های دیگران؛ طعنه‌های دیگران ...
خدا در قرآن می‌گوید:
هر گاه دلت پر شد از غم و غصه ها ؛ خم شو و به خاک بیفت.
" وَکُن مِّنَ السَّاجِدِین "
سجده کن؛ ذکر خدا بگو
این موجب می‌شود تو خالی شوی
تخلیه شوی سبک شوی
هر کس روزى اى دارد که حتما به او خواهد رسید.
پس هر کس به آن راضى شود، برایش پُر برکت خواهد شد و او را بس خواهد بود
و هر کس به آن راضى نباشد، نه برکت خواهد یافت و نه او را بس خواهد بود.
روزى در پى انسان است، آن گونه که اجلش در پى اوست.
محمود نوشت:
پس رفیق اینقدر حرص نزن و به حساب خودت زرنگ بازی نکن
آنچه قسمتت باشد به آن خواهی رسید...
عفت مرعشی در واکنش به حبس مهدی هاشمی : “انقلاب از اوین شروع شد و زندان ها و فشارها و کسانی که در زندانها بودند عامل مهمی در شکل گیری انقلاب داشت و حالا به همین شکل” بنابراین تاریخ نشان داده که قطعا هیچ حکومتی با زندان کردن افراد پابرجا نمانده است و تمام این کارها نتیجه عکس درپی خواهد داشت.”
دیگه هیچ چیز، جز لبخند ملیح حاج محمود باقی نمی مونه
کلاس چهارم یادتونه توی کتاب درسیمون یه پسر هلندی بود که انگشتش را گذاشته بود تو سوراخ سد، تا سد خراب نشه؟؟؟ قهرمانی که با خاطره اش بزرگ شدیم... "پطرس" تازه تو کتاب عکسی هم از پطرس نبود و ما هیچ وقت تصویرش رو ندیدیم...! هر کدوممون یه جوری تصورش را کردیم... که خسته بود، رنگ پریده، انگشتش کرخت شده بود و ... گذشت ... گذشت و دیدم اصلا اسمش پطرس نبود! بلکه هانس بود. هانس یک شخصیت تخیلی بود که یک نویسنده آمریکایی به نام " مری میپ داچ "نوشته بود. " بعدها هلندی ها از این قهرمان خیالی که خودشان هم اون را نمی شناختند ،یک مجسمه ساختند. " خود هلندی ها خبر نداشتند ما نسل در نسل با خاطره پطرس بزرگ شدیم .... خبر نداشتند اگر ما می فهمیدیم پطرسی در کار نبوده ناراحت می شدیم ... اما سرزمین من پر از قهرمان بود ... قهرمان هایی که هم اسم هاشون واقعی بود و هم داستان هاشون ... میخوای اسم چند تاشون را بگم؟ میدونین چیکار کردن که قهرمان شدن؟
❤ " شهید ابراهیم هادی جوانی که با لبان تشنه تا آخرین نفس در کانال کمیل ماند و برای همیشه ستاره آنجا شد، کسی که پوست و گوشتش بخشی از خاک کانال کمیل شده است ... "
❤ " حسین فهمیده " 13ساله ای که زیر تانک رفت ...
❤ " حاج محمد ابراهیم همت " سرش را خمپاره برد ...
❤ 3 تا برادر بودن به اسم های: علی، مهدی، حمید باکری هیچ کدوم جنازه هاشون برنگشت ...
❤ " مهدی و مجید زین الدین " دوتا برادر که تو یه زمان شهید شدند...
❤ "حسن باقری "کسی که صدام برای سرش جایزه گذاشت ...
❤ " مصطفی چمران " دکترای فیزیک پلاسما از دانشگاه برکلی آمریکا داشت، اومد لباس خاکی پوشید و توی جبهه دهلاویه شهید شد ...
کاش توی بچگیمون به جای گنجاندن داستان های تخیلی، این قهرمان ها را بهمان معرفی میکردند؛ مگه خودمان قهرمان واقعی کم داشتیم؟
یکی دو سال پیش با بچه های اردوی جهادی برا کار تو یکی از روستاهای تقریبا دورافتاده (در مرکز ایران همین روستاها ی اطراف نطنز خودمان نه مناطق محروم مرزی) رفته بودیم بچه های اردو تصمیم گرفتند که بعد از اتمام کار برن دیدار با خانواده شهدا تو همون روستا.
پیگیر شدیم وآمار گرفتیم وآدرس منزل چند تاشهدای این روستا روپیدا کریم.کار که تموم شد یه آبی به دست وپا زدیم وآماده شدیم برا رفتن .
یه ربع بیست دقیقه ای تو راه بودیم بر طبق اون آدرسی که گرفته بودیم.
به کوچه ای باریک رسیدیم ،ته آن کوچه در چوبی کوچکی بود که یحتمل منزل شهید بود
در زدیم !
پیرزنی (که احتمال می دادم مادر شهید باشد ) آمد ودر را باز کرد.
سلام کردیم وبا آن لباس های لجنیمون(بسیجی)در حال معرفی خودمون بودیم
هنوز حرف هایم تمام نشده بود که حاج خانم گفتن:
"مگر دوباره انقلاب شده است"
این حرف حاج خانم مانند آبجوشی بود که یکباره بر روی سرم بریزند تن وبدنم را لرزاند وبا خود گفتم شاید جهادی ترین کار دیدار با خانواده شهدا محروم باشد واز آن روز به بعد اردوی جهادی صورت نمی دادم مگر این که در آن اردو حداقل چهار پنج تا از خانواده معزز شهدا را دیدار کنیم.
(این ماجرا خاطره ای از یک دوست عزیزاست که برای حقیر شرح داده بودند حاج محمود تنها آن رابا اجازه به قلم آورده است.)