قدیمی ها مدام می گفتند :
دعا کنید "عاقبت به خیر" شوید!
عاقبت بخیری چه بود که تا این اندازه برای قدیمی ها ارزش داشت؟
یاآدم هایی را دیده بودند که پس از سالها دینداری ودم زدن از خدا واهلبیت در مسیر دنیا واحتیاج های زندگی ،بریده بودند ودست آخر هم بی خدا،مرده بودند، یا خود قدیمی ها هم تعریف درستی از عاقبت به خیری نداشتند وفقط دعا می کردند تا دعایی کرده باشند.
اولی منطقی تر به نظر می رسد.
به دور وبرمان نگاه کنیم ،آدمهای زیادی را می بینیم که پس از سالها آشنایی با خدا واهلبیت آرارم آراماز راه ،دور شده اند.
خدایا من نمی خواهم از بریده ها باشم الهی وربی من لی غیرک!
