تبسمی اگرم رو دهد ز عیش ندانی
که گاهی آدمی از کثرت ملال بخندد
حاجی نوشت:
این بیت منویاد این شعر از دوستان خوابگاهی انداخت
حاج محمدرضای خودم ،صوفی اعظم خوابگاه:
بعد از این عشق به هر عشق جهان می خندم
هر که آرد سخن از عشق به آن می خندم
روزی از عشق دلم سوخت که خاکستر شد
بعد از این سوز به هر سوز جهان می خندم
خنده ی تلخ من از گریه غم انگیزتر است
کارم از گریه گذشته به آن می خندم
یادش بخیر
راستی ترامپ رئیس جمهور شدمی دونم بی ربط بود.
:)