ﭼﻘﺪﺭ ﺩﺭﮎ ﺷﺪﻥ ﺩﻟﻨﺸﯿﻦ ﺍﺳﺖ .
ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﮔﺎﻫﯽ، ﻫﻤﺪﻣﯽ، ﻫﻤﺮﺍﻫﯽ ﺑﺎﺷﺪ
ﮐﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻔﻬﻤﺪ
ﻭ ﺑﺪﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺁﺭﺍﻡ ﻭ ﺻﺒﻮﺭﯼ
ﮐﻪ ﮔﺎﻫﯽ ﺑﯽ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻣﯿ ﺸﻮﺩ
ﺩﺍﺩ ﻭ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﺭﺍﻩ ﻣﯽ ﺍﻧﺪﺍﺯﺩ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﯿﺮﯾﺰﺩ
ﺍﯾﻨﮑﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﻔﻬﻤﺪ ﺑﯽ ﺣﻮﺻﻠﮕﯽ ﻫﺎﯾﺖ ﺍﺯ ﺩﻟﺘﻨﮕﯿﺴﺖ
ﺍﺯ ﺳﺮ ﺧﺴﺘﮕﯽ ...
ﻭ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﻧﺎﺭﺍﺣﺖ ﺷﺪﻥ ﻭ ﺍﺧﻢ ﮐﺮﺩﻥ
ﺣﺮﻑ ﻫﺎﯾﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻝ ﻧﮕﯿﺮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺖ ﺁﺭﺍﻣﺖ ﮐﻨﺪ
ﺧﻮﺏ ﺍﺳﺖ ﮐﺴﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﭙﺬﯾﺮﺩ ﻭ ﮐﻨﺎﺭﺕ ﺑﺎﺷﺪ
ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﯼ ﺑﺪﯼ ﻫﺎ ﻭ ﺑﯽ ﺣﻮﺻﻠﮕﯽ ﻫﺎﯾﺖ ...
ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻋﺼﺎﺏ ﺧﻮﺭﺩﯼ ﻫﺎ ﻭ ﻏﺮ ﺯﺩﻥ ﻫﺎﯾﺖ
ﻭ ﯾﺎﺩﺵ ﻧﺮﻭﺩ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻫﻤﺎﻥ ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ ﻫﺴﺘﯽ ...
ﮐﻪ ...
ﻓﻘﻂ ...
ﮐﻤﯽ ...
ﺩﻟﺘﻨﮓ ﺷﺪﻩ...
حاجی نوشت:
*غربت آن است که با جمعی و جانانت نیست:(