البته نمی‌شه نظر دیگران در مورد خودمون رو هم نادیده بگیریم...
چرا نمی شود؟
ما بایدکارهایمان را صرفا بر اساس دل،عقل،منطق ،دین،واهداف مورد نظر خودمان انجام دهیم نه به خاطر تایید دیگران!
شیخ بهایی میگن:
آدمی اگر پیامبر هم باشد از زبان مردم آسوده نیست، زیرا: اگر بسیار کار کند، میگویند احمق است !
اگر کم کار کند، میگویند تنبل است ! اگر بخشش کند، میگویند افراط میکند ! اگر جمع گرا باشد، میگویند بخیل است ! اگر ساکت و خاموش باشد، میگویند لال است ! اگر زبان آوری کند، میگویند وراج و پر گوست ! اگر روزه برآرد و شبها نماز بخواند، میگویند ریا کار است ! و اگر نکند، میگویند کافر است و بی دین ! لذا نباید بر حمد و ثنای مردم اعتنا کرد و جز از خداوند نباید از کسی ترسید. پس آنچه باشید که دوست دارید. شاد باشید، مهم نیست این شادی چگونه قضاوت شود.
با قانون دکتر دانیل آمنز آشنا شوید. او به قانون ۱۸-۴۰-۶۰ اشاره می کند. وقتی ۱۸ ساله هستید نگران آنید که دیگران درباره شما چه فکر می کنند، وقتی ۴۰ ساله می شوید برای نظر دیگران درباره خود پشیزی ارزش قائل نمی شوید، وقتی به ۶۰ سالگی می رسید، متوجه می شوید اصولا کسی به شما فکر نکرده است.
ارسال نظر آزاد است، اما اگر قبلا در بیانثبت نام کرده اید می توانید ابتدا وارد شوید.
